Pensar

noites tentando durmir, mais no consigo,
venme neses momentos á mente unha sinxela pregunta.
por que? por que ti, Morfeo, en min non reparas cando da vida real quero escapar
cando o teu máxico mundo é no único no cal son quen de ter paz?
Só cando xa acabo acurralado por este mundo,
só cando un grito afogado é o que me aliviará, cando unha bagoa está a piques de escapar,
cando so me queda o remedio de ir cara adiante e non volver atrás,
so cando dun chasquido o mundo son capaz de calcinar,
so nese momento me ves a parar, me acubillas no teu regazo e me volves dar paz.
Deixame ti caprichoso morfeo, alonxate de min ou conmigo quedate e non me deixes mais,
mais completa a miña vida dandolle un novo principio ou un eterno final.

O santuario escuro

Inauguro este blog cun poema que creei ai tempo e q xa me serviu antes para inaugurar outro dos meus espazos na rede:

Miro ao redor
Vexo xente, ruindade, pavor
Tento fuxir
Mais presa son de tanto fedor
Alguén se me achega
Ao ver tal desconsolación
Dime ola
Con toda despreocupación
Un saúdo
A mais antiga mostra da traizón
Hei de contestar
Mais cun saúdo non!!!
Digo ola
Caio así na perdición
Unha superficial charla
Unha zafia conversación
Unha maraña de fíos
Do xogo, un sinxelo peón



Xq o corno de heimdall soou
E o ragnarok xa chegou,
A destrución d todo tal e como o coñecemos xa rematou
E das súas cinzas un novo mundo comezou

Espero que vos guste