Pensar

noites tentando durmir, mais no consigo,
venme neses momentos á mente unha sinxela pregunta.
por que? por que ti, Morfeo, en min non reparas cando da vida real quero escapar
cando o teu máxico mundo é no único no cal son quen de ter paz?
Só cando xa acabo acurralado por este mundo,
só cando un grito afogado é o que me aliviará, cando unha bagoa está a piques de escapar,
cando so me queda o remedio de ir cara adiante e non volver atrás,
so cando dun chasquido o mundo son capaz de calcinar,
so nese momento me ves a parar, me acubillas no teu regazo e me volves dar paz.
Deixame ti caprichoso morfeo, alonxate de min ou conmigo quedate e non me deixes mais,
mais completa a miña vida dandolle un novo principio ou un eterno final.