Unha vez vivín nun soño
Era un soño moi real
Era un mundo de ilusións
Unha esfera cor cristal
Son consciente que soñaba
Son consciente que espertei
Son consciente que agora vexo
Son consciente que fracasei
Vida trocada en fermosa morte
Luz trocada en escuridá
Auga trocada en vermello sangue
Balbordo trocado en calma e paz
Quero ver este mundo
Tal como é, real
Mais quero pechar os ollos
E alonxarme así de este mal
Tento fuxir e non podo
Mais todo se marcha cando quero quedar
Tento gritar e faise o silencio
Silencio de verbas que rasgan o ar
Busco soidade na fría noite
Mais a luz ate ai chega xa
Apaga ti esas grandes farolas
Que non me deixan ver con claridá
Quebro o silencio con palabras
Palabras que ninguén ha de escoitar
Pois neste mundo de bocas
Poucas orellas podes atopar
Canso me atopo e me deito
Canso xa deste mundo real
Pensando que igual non penso
Senón que este mundo estou a inventar
Invento con cada verso
Invento novo lugar
Invento outra realidade
Outra esfera de cristal
e se agora estou soñando?
Ese isto non é real?
E se se trata doutro engano?
Doutra esfera de cristal?
Canso xa de tanta espera
Canso xa de non espertar
Busco no mundo unha peza
Algo que me indique que camiño tomar
Unha curuxa a min se achega
Unha curuxa verde mar
Unha curuxa que se arrastra
Unha curuxa sen fogar
Xa atopei miña resposta
Xa atopei o meu final
Xa busco nos meus adentros
Pequena esfera de cristal
din resposta ao meu enigma
Eu ao fin son libre xa
Pois neste mundo de bonecos
Eu posúo unha verdá
Eu vos espero ao outro lado
Eu vos vexo tras gran ventá
Como en círculos dades voltas
E como o circulo se estreita xa
Como é que non vos dades de conta
Que vos estou a imaxinar?
Sodes liñas do meu lapis
Sodes trazos nun _________
Collo a goma e borro o mundo
Outra historia hei de inventar
Outra historia na que soñe
Que regresei ao meu fogar
Unha historia moi fermosa
Unha historia de principio e final
Unha historia na que busco
Linda esfera de cristal
Busco o eco dos meus pasos
Busco o recendo da mañán
Busco o son de suave brisa
Que achega recordos dun futuro temperán
Un futuro que te avisa
Que túa vida non ten final
Eres ti unha parada no camiño
Eres ti un peregrín
sen meta a onde chegar
Eres un eterno camiñante
Déixame acompañarte morte
Acompañarte ao teu fogar
Son fríos teus pasos
E longo teu camiñar
son recendo teus versos
Mais moi lonxanos para admirar
Dime ti triste poeta
Porque a esta vida lle pos final
Pois nada ai mais fermoso
Como un verso sen rematar
Non te alonxes ti hoxe moito
Pois case xa non te podo escoitar
Non te alonxes ti hoxe
Pois teu son quero escoitar
oír o cheiro dos teus versos
imaxinar ese triste camiñar
Ese paso sen sentido
Esas letras ao azar
Ese corazón malferido
Ese poema sen final
Acaricia meus oídos
Suave vento da mañá
Acaricia miñas bagoas
Conxélaas ti no teu eterno camiñar
Non as deixes que broten
Non as deixes que poidan arraigar
Pois é a pena arraigada
Moi difícil de podar
Son raíces moi fondas
Pois ate o corazón han chegar
son follas que non morren
perennes ate o final
medra delas doce flor
que de salgado arrecendo te han abrigar
mais teñen dolorosas espiñas
que atado te han deixar
uns lazos de negro luto
uns lazos de negro alquitrán
que te atan lentamente
que te atan de pes e mans
so ás veces un sorriso
so ás veces un lento andar
so ás veces un suspiro
so ás veces un falar
so ás veces me atopo
con doce camiñante sen destino final
so ás veces me esperto
so ás veces consigo soñar
so ás veces me descentro
so ás veces atención chego a prestar
so ás veces son eu
son eu peregrino de camiño sen rematar
so ás veces escoito
so ás veces chego a oír xa
so ás veces respiro
so ás veces deixo de respirar
so ás veces son escena
onde camiñante e peregrino se han atopar.
